Meltem Oral
Son yıllarda mahkeme, delil, adalet, yargı, yargının “dokunulmazlığı”, hukukun üstünlüğü gibi kavramlar siyasi hayatımızın önemli konuları haline geldi. Ama en çok da “adalet” tartışılır oldu. Hrant Dink’in avukatı Fethiye Çetin’in cinayetin öncesi ve sonrasındaki dava süreçlerini anlattığı Utanç Duyuyorum kitabını okurken içinizden en sık tekrarlayacağınız kelime: Adalet.
Cinayetten bu yana geçen yaklaşık yedi yıl boyunca “Hrant Dink cinayetine giden iklimin yaratılması” çok konuşuldu. Evet, Hrant Dink cinayeti ona karşı sürdürülen bilinçli bir kampanyanın neticesinde işlendi. Ancak bir iklimin yaratıldığı tespitinden daha hayati olan “neydi o iklim, neler yapıldı, nasıl bir süreçti” sorularını sormak. İşte Fethiye Çetin’in kitabı cinayete giden yolun taşlarının nasıl tek tek dizildiğini ve Hrant Dink’in nasıl bütün Türkiye kamuoyunun gözleri önünde öldürüldüğünü anlatıyor. Hrant Dink 2004 yılından itibaren yargı, medya, ırkçı, milliyetçi örgütlenmeler, ordu, özel harp dairesi emniyet, valilik, derin devlet güçlerinin sıkı işbirliğiyle hedef gösterildi.
Bugün Ergenekon davasından ceza alan Kemal Kerinçsiz, Veli Küçük, Sevgi Erenerol, Ümit Sayın gibi kısaca haklarında “adalet” istenen, haksızca yargılandıkları söylenen, haklarındaki suçlamalarda delillerin geçersiz olduğu iddia edilen isimler Hrant Dink cinayeti “ikliminin” en önemli aktörleri. “Hrant Dink bizim savaştığımız adam” diyenler, “adaletsizlik nedir” diye okullarda okutulması gereken bir süreci elbirliğiyle organize edenler, Dink’in yazılarını göz göre göre çarpıtarak mahkemelerde “delil” yaratanlar için yine medya, ordu ve bazı örgütlü güçler çoktan tabuta koyup gömdükleri “adaleti” arar oldu.
Agos’un önünde faşistler tarafından “bir gece ansızın gelebiliriz” eylemlerinin yapıldığı, Ülkü Ocakları Başkanı Levent Temiz’in Hrant Dink’i “bütün nefretlerinin hedefi” ilan ettiği günlerdir. Bazılarının adlarını daha sonra Ergenekon davasında duyacağımız aralarında Sevgi Erenerol, dönemin İstanbul Emniyet Müdürlüğü Güvenlik Şube Müdürü Avni Usta’nın da olduğu kimi “vatandaşlar” tek tip dilekçelerle Dink’in köşe yazılarını şikayet ederler, Şişli Basın Savcısı da hızla soruşturma başlatır. Aylar, yıllar sürmesine alıştırıldığımız hukuki süreçler konu Hrant Dink olunca benzersiz bir hızla işletilir. Sonrası milliyetçi gösterilere dönüştürülen mahkeme salonlarında, daha açıklanmadan kararın ne olacağını bilen avukat (?) Kemal Kerinçsiz’in hakimi dahi tehdit edecek kudreti kendinde bulduğu ve davayı Dink’in aleyhine çevirmek için naralar attığı yargı süreci, soruşturma yapmayan savcılar, bilirkişi raporlarını görmezlikten gelen hakimler, “öyle millet var ki; kan dedin mi akla bu toprakların her santiminde bulunan ecdat kanı gelir” diyen ırkçı bir bildiri metninden farksız gerekçeli kararlar, hedef gösteren köşe yazıları, Hürriyet gazetesinin yayınları, azınlıklar aleyhine yazılar yayınlayan İstanbul Barosu, “arkamızdan hançerleniyoruz” diyen Cemil Çiçek, cinayetin ardından “bu iş bana teklif edilmişti” diyen tetikçiler, mafya... Tesadüf olduğunu düşünmek için gerçekten çok saf olmak gereken derin bir ilişikler ağının işbirliği. Bu davalarda adaletin ancak “Türk milletinin” hakkı olduğu açıkça ifade ediliyordu. “Sınırlı haklara sahip azınlık” mensubu Hrant Dink’in haddine miydi adalet?
Bütün bu süreçte mahkeme kapılarını Veli Küçük’ün elini öpenler doldururken, sınırlı bir arkadaş desteği dışında yapayalnızdı Hrant Dink. Cinayetin ardından davanın takipçisi olan yüz binlerce arkadaşı oldu. Şimdi Hrant Dink davası yeniden görülüyor. Bu cinayetin ardındaki özel harp dairesinin, derin devletin, büyük abilerin, emir verenlerin, bildiği halde göz yuman görevlilerin yargılanmasını, cinayetin aktörü olup terfi ettirilenlerin ve onları terfi edenlerin cezalandırılmasını sağlayacak olan işte bu kitlesel güç.
Utanç Duyuyorum!
Hrant Dink Cinayetinin Yargısı
Fethiye Çetin
Metis Yayıncılık
İstanbul, 2013
